De middelbare school in Ghana

Vandaag was vermoedelijk een van de meest onvergetelijke dagen die we op deze reis gaan krijgen.
Vanmorgen vroeg stond het ontbijt al reeds klaar in de o zo warme schaduw omdat wij iets gingen doen waar we (zogenaamd) allemaal bekend mee zijn: Naar school.
Dit was echter niet een normale schooldag op het Ignatius Gymnasium. Nee, verre van dat. Wij gingen naar The Winneba Secondairy School (de Winnisec). Een voor Ghanese standaard aanzienlijke school waar je heen gaat vanaf de leeftijd van 15 en 16.

Wij (behalve Max, want die was jammer genoeg vannacht ziek geworden) werden daar om 08:45 verwacht, wat overigens nog meevalt als je het vergelijkt met de 06:00 van de leerlingen daar.
Het was niet al te ver rijden vanaf onze Lodge en waren dan ook ruimschoots op tijd.
Toen wij daar aankwamen werden wij opgewacht door de twee rechterhanden van de directrice. Deze twee mannen gaven ons een warm welkom, wat daar niet zo heel moeilijk is, en samen met hun gingen we even langs de lerarenkamer om alvast bekend te raken met een paar van de leraren.
Wat erg opvalt is dat iedereen erg blij is om ons te mogen verwelkomen en ze zeggen dan ook meerdere keren “You are welcome at our precious school”.
Nadat we een aantal van de leraren hadden ontmoet werden we buiten opgewacht door een groep leerlingen. De twee mannen legden ons uit dat dit onze zogenaamde buddy’s van de dag waren. Elke leerling van het Ignatius werd gekoppeld aan een leerling van de Winnisec, die je voor de rest van de dag rond zou leiden en alle lessen met je zou volgen.

Iedereen werd opgesplitst over de verschillende klassen en bijna iedereen zat de rest van de dag alleen in de les samen met 50 Ghanese leerlingen.
Ik had het geluk dat ik toch met Lotte in dezelfde klas kwam te zitten, wat soms wel fijn was zodat je even met iemand normaal Nederlands kon praten.

De school en het terrein waren overigens best groot. Er zitten ongeveer 1900 leerlingen op de school en het grootste deel van hun sliep ook op het terrein in de zogenoemde dorms. Er was één gebouw in het midden waar alle administratie werd gedaan en waar ook het kantoor van de directrice zat. Daarvoor was een rechthoekig grasveld waar aan de overkant de kantine stond, wat niet meer was dan een plek waar banken en tafels stonden waar een dak en muren omheen waren gezet.
Aan weerszijden van het grasveld stonden twee gebouwen met daarachter nog twee dezelfde gebouwen wat de klaslokalen waren.

Lotte en ik liepen met onze buddy’s naar een van deze gebouwen en zodra we het lokaal met 50 leerlingen inkwamen ontstond er allemaal geroesemoes. Ik werd naar de achterkant van het lokaal geleid en gelijk stonden er een aantal leerlingen op, werd een tafel tegen een andere tafel aangeschoven werd een extra stoel gepakt en in het erg nauwe gangpad gezet en konden ik en mijn buddy samen aan een tafel zitten. De jongen van wie de tafel eigenlijk was zat naast me in de stoel in het gangpad. Het voelde alsof we echte sterren waren: Iedereen kwam om ons heen zitten, we werden gebombardeerd met vragen, maakt niet uit hoe persoonlijk, en er werd de rest van de dag naar ons gekeken.
Het klaslokaal was ongeveer 10 bij 7 meter en hier zaten wij dan met alle leerlingen. Sommigen deelden een stoel, anderen deelden een tafel, anderen deelden beiden. De muren waren vermoedelijk ooit geel, maar nu was daar nog een vage tint van over. Overal zaten gaten en butsen in de muur en overal was op getekend en geschreven. Het bord was een normaal white-bord met daarnaast twee rijen van traditionele krijtborden.

Toen de leraar binnenkwam stond iedereen gelijk op, totdat werd aangegeven dat we weer mochten gaan zitten. De eerste les die wij hadden was Agriculture, de leer van het verbouwen van landbouw. We hebben geleerd hoe je het beste Cowpeas kan verbouwen en werden uitgelachen toen we vertelden dat we thuis niks zelf verbouwen en niet per sé weten hoe dat moet.
Het tweede uur hadden we Chemistry. De vrouw die deze les gaf was uitermate gezellig en betrok ons veel bij de les. De les díe ze gaf, verschilde niet eens zo veel van het scheikunde wat wij doen op school, alleen dan zonder boeken en digibord. Carbonhydroxides en radioactieve straling wisten ze zo goed als allemaal perfect en wij konden daar dan ook niks op aanmerken. Toen werd Lotte en mij gevraagd of we zelf een les konden geven in scheikunde. Zonder te vromen deden we dit en hebben we ze geleerd over het kloppend maken van reacties en over fotosynthese, wat misschien een beetje onder hun niveau was, maar op iets beters kwamen we in de hitte van het moment niet.
Het derde uur hadden we Biology en werd, speciaal voor ons, een practicum gedaan over het maken van een suspensie. Dit was jammer genoeg alleen een beetje saai en ik was dan ook best blij toen de pauze aanbrak, waar we heerlijk een vertrouwd broodje pindakaas konden eten wat we zelf hadden meegenomen.

Na de pauze werd ons verteld dat we werden opgewacht door de directrice en werden we naar haar kantoor geleid, waar we werden ontvangen met de heerlijke bries van een airco. We kwamen in haar kantoor met alle bekers en certificaten van de school die erg prominent in het zicht stonden aan en gingen zitten. We hebben vervolgens een uur met de directrice gepraat over alles wat ons was opgevallen aan de school en hebben veel verhalen verteld over de onze, terwijl we werden vol gestouwd met allemaal drankjes en hapjes die de hele tijd gebracht werden.

Na de ontmoeting met de directrice hadden we nog tijd om het grootste deel van de laatste les bij te wonen. Na het hele terrein afgelopen te hebben op zoek naar onze klas, kwamen Lotte en ik aan in een klaslokaal met de leerlingen, maar zonder leraar. Samuel was met ons meegegaan, omdat hij zijn klas niet meer kon vinden en met z’n drieën hebben we toen de les overgenomen en in volle aandacht van alle kinderen van 15 jaar tot en met 20 jaar les gegeven over Nederland en de Nederlandse taal. Van stroopwafels tot het zingen van liedjes tot de wadden-eilanden en het leren tellen in het Nederlands, ze vonden alles helemaal geweldig. Nadat wij de les hadden opgeheven hebben we nog een aantal foto’s gemaakt met ze en kwam de Ignatius squad weer bijeen samen met de twee rechterhanden. Deze wilden nog één gezamenlijke foto voor het schoolgebouw en daarna zijn we na een lange dag die stopte rond 16:00 weer terug gegaan naar het goede oude vertrouwde Lagoon Lodge. We zijn nog één keer naar de zee gelopen om daar te zwemmen in de woeste golven en zijn nu weer helemaal klaar om ons klaar te maken voor de nieuwe dag.

Veel liefs en kusjes, Wolf.