Verven bij het weeshuis

Hallo allemaal!

Het is alweer dag 6 en voor mijn gevoel vliegen sinds Elmina de dagen voorbij. In het begin van deze reis had ik dit juist totaal niet. Ook vandaag is voor mijn gevoel voorbij geschoten ondanks dat het zeker de zwaarste dag tot nu toe was.

De dag begon voor de meesten rond 7 uur, ik en een paar anderen werden al gewekt om 6 uur door een erg luidruchtige generator. Maar het oude vertrouwde Lagoon Lodge ontbijtje maakte alles voor mij weer goed. Toen gingen we snel richting het weeshuis, want er moest veel gedaan worden op het weeshuis, maar vooral ook veel op de rit ernaartoe. De eerste stop was bij het postkantoor. De kaarten van Groeten uit Ghana hadden eigenlijk op de post gemoeten. Alleen zoals je misschien al had opgemaakt uit de vorige zin is dit niet gelukt. Vooral Samuel en Isa hadden zoveel kaarten dat de postzegels in het hele kantoor op waren, eigenlijk best grappig. De tweede stop was bij een schattig textiel winkeltje, want de meisjes wilden graag zo’n mooie Afrikaanse jurk. Dit duurde verassend lang, dus de jongens, die allang een machete hadden gekocht, begonnen zich te vervelen. Gelukkig zag Emelia dit en daarom nam ze ons spontaan mee naar de overkant van de straat. Er stond een klein blauw gebouwtje, waar veel geluid vandaan kwam. We liepen naar binnen en we troffen iets bijzonders aan. Het was blijkbaar een piepklein basisschooltje van een paar vierkante meter. Op deze kleine ruimte waren vijf klassen bezig met de dagen van de week. Ze keken ons verbaasd aan maar vooral de directeur was dolblij om ons te zien. Er komen waarschijnlijk niet vaak blanken kijken, want we moesten met elke klas op de foto. En ook de leraren pakten ons soms wat hardhandig vast voor een foto. Toen de dames eenmaal klaar waren gingen we weer verder met ons avontuur. In totaal zijn we nog twee keer gestopt voor water en sinaasappels voor het weeshuis.

Toen ik uit de auto stapte op het weeshuis had ik bijna het gevoel alsof mijn huid werd weggebrand. Het koele briesje van de afgelopen dagen was verdwenen, maar het ergste was de zon. De zon scheen op volle kracht en werd niet gestopt door wat wolken. Goed insmeren dus en dan aan de slag. Het was trouwens ook heel gek dat we niet werden verwelkomt door een zwerm van kinderen, die meteen je hand vast willen houden. Het was gewoon donderdagochtend dus ze zaten op school. We konden wel even naar ze zwaaien, want de klaslokalen staan op het terrein van het weeshuis.

Nadat we samen met Peter wat hadden geïnventariseerd op het terrein van het weeshuis werden er groepjes gemaakt. Ik zat samen met de jongens in de ‘betonploeg’. Wij hadden de taak gekregen om de zwakke plekken van de speeltoestellen de verstevigen met, inderdaad, beton. Het was erg zwaar werk en vooral door het warme weer begon ik ontzettend te zweten. Maar stiekem vond ik het echt heel leuk. Gewoon je verstand op nul zetten en gaan met de banaan is ook wel even lekker. De rest van de groep was bezig met het schoonmaken van de toestellen, zodat ze geverfd konden worden. Net voor de lunch waren alle zwakke plekken gefixt en zagen de toestellen er al redelijk schoon uit. De lunch kwam op het goede moment, want heel veel langer had ik het niet meer volgehouden. We aten zeer verassend rijst met een rode saus. Na de lunch gingen we verder met de toestellen, alleen de netten moesten nog gerepareerd worden en de verf moest er natuurlijk nog op. Het was trouwens erg leuk dat er tussen het klussen door soms kinderen naast je kwamen staan. Tussen de lessen door mochten ze even buitenspelen en sommigen hielpen ons uit zichzelf. Niet altijd even nuttig, maar wel hartverwarmend.

Toen de kinderen klaar waren met school wilden we gaan beginnen met verven. Dit ging nog bijna niet door, omdat het leek alsof er een tropische regenbui aankwam. Gelukkig ging de wolk langs ons heen en konden we gaan beginnen. Niet iedereen kon gaan verven, omdat er ook met de kinderen gespeeld moest worden. Ik ging bijvoorbeeld met mijn groepje spelen en mijn teambuddy (Isa) ging verven. Complimenten aan vooral Isa en Uma, want ze hebben echt veel geverfd en ze kwamen zowat als schilderijen terug. Overal op hun lichaam zat verf, maar de toestellen zagen er echt fantastisch uit. We reden vrij laat maar met veel trots weer weg van het weeshuis. Uitgeput kwamen we weer aan in het hotel en de kip met friet was dan ook zo weg. Morgen gaan we naar de basisschool, dus dat gaat lachen worden.
Mo