Zelf lesgeven
Door: Dimitri
Blijf op de hoogte en volg St Ignatius
27 Mei 2016 | Ghana, Winneba
Vanochtend zijn we weer lekker vroeg de veren uit gegaan, om half 8 moesten we al ontbijten maar gelukkig konden we dit een beetje uitrekken en nog even in bed liggen. Na weer lekker ei, pannenkoek en pap achterover te hebben gegooid konden we bijna op weg naar een basisschool in Winneba. Toch was het nog even stressen toen de taxi’s plotseling op tijd waren. Wolf was nog aan het douchen en ik moest in enkele seconden mijn was schoonspoelen. Na de druipende kleren op de reling te hebben gesmeten liep ik snel naar beneden. Ik besefte me toen echter dat de benedenverdieping nat werd van mijn druipende kleren en dat ik al mijn spullen voor de les op de basisschool nog niet eens had gevonden. Snel rende ik weer naar boven, trok mijn kleding iets terug van de reling, en rende verhaast twee kamers binnen op zoek naar de geprinte maskers. Mevrouw Breedveld schreeuwde op dat moment echter dat iedereen op mij aan het wachten was en van de schrik rende ik snel naar beneden, hopend dat de spullen voor de les in iemands tas lagen.
Na een kort ritje kwamen we aan bij een grote binnenplaats van de school. Het gebouw had net een tweede verdieping gekregen maar ik kreeg te horen dat de trappen nog niet brandveilig waren verklaard maar het is geen verrassing dat deze alsnog werden gebruikt. Toen we de auto’s uitstapte raakte niet alleen de hitte ons, luid werden we ontvangen door de kinderen die zongen, trommelde of slechts krijste. Ik kan wel zeggen dat onze harten ook werden geraakt. We liepen met onze vol beladen tassen snel door naar het kantoortje van de medewerkers. Hier kwam ik tot de ontdekking dat de spullen voor de les die we hadden voorbereid toch echt niet in de tassen lagen. Snel raapte ik, na een kort overleg met Wolf, wat potloden, blaadjes en stickers bij elkaar. Na een tijdje met de groep met een tennisbal te hebben overgegooid ging de schoolbel. Een horde kinderen snelde op ons af maar werden bezig gehouden door Maïté, dit was slecht een tijdelijke barrière want al snel braken de nieuwsgierigste door naar de rest van de groep. De kinderen deelde zich in groepjes om ieder van ons te bestoken met vragen en glimlachen. Dit duurde even totdat een belangrijke medewerker van de school de kinderen wegjaagde naar de les. Hij begon ons allen te vertellen over het plan van vandaag en na maar een enkele keer te zijn onderbroken door een struikelende Mo gingen we op weg naar onze klas.
In de klas aangekomen vertelde Wolf en ik snel wat over onszelf en lieten de klas zich een voor een voorstellen met als extra zijn of haar favoriete eten of bezigheid. Verscheiden hobby’s kwamen langs, van dansen tot hockey, maar het favoriete gerecht was meestal rijst behalve een jongen die pizza uitriep. En na een paar vragen te antwoorden begonnen we met uitdelen van velletjes en potloden. Verder was iedereen het hele uur wel zoet met tekenen. Voor de tweede les gold hetzelfde behalve dat een strenge docent ervoor zorgde dat iedereen wel heel erg stil was. De docent begon na een tijdje wat gezelliger worden en dat werkte ook op de kinderen. Ze leerden ons dansen en zingen en van onze planning kwam weinig waar. Na een pauze waarin we in alle rust konden eten en drinken in het computerlokaal gingen we naar onze derde en laatste les. Deze verliep voor mij en Wolf het soepelst omdat we met een rustig muziekje niet alleen de kinderen maar ook onszelf de hele les door lieten tekenen.
Na wat afscheidsfoto’s te hebben genomen en alle kinderen van ons af hadden geschud konden we allemaal uitgeput naar het hotel. Daar aangekomen gingen we zo snel mogelijk richting de zee waar we hebben gezwommen in het bassin met de locals.
Na het zwemmen ging iedereen zich even opknappen en vertrokken we richting het verjaardagfeestje van Emilia, onze Ghanese vriendin, waar we heerlijk hebben gegeten en geleerd een mand met hulp van een doek op onze hoofd konden dragen. Peter was zo aardig fotografen in te huren die ons vele malen in het gezicht flitste. Na deze bijzondere verjaardag vertrokken we weer met de taxi’s richting huis. We zitten nu in het hotel en de groep speelt weerwolven terwijl ik toekijkend dit blog schrijf. Fijn dat jullie mijn stukje hebben gelezen en ik ga nu snel meedoen.
Gr. Dimitri
-
28 Mei 2016 - 21:36
Jos En Ellen:
Het valt niet mee in Afrika als er eens iets op tijd komt. Jullie zijn al snel gewend aan de Afrikaanse gewoontes!!
Enak, Angelique en de groep nog heel veel plezier en succes met jullie laatste dag morgen. Doe de groeten aan Peter en Emilia en wij wensen jullie een hele goede terugreis.
Jos en Ellen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley