Laatste dag bij het weeshuis

Hoi allemaal!
Vandaag begon de dag opnieuw heel erg vroeg. Rond kwart over 7 ging de wekker, iedereen zat rond half 8 versuft aan het ontbijt. De pannenkoeken waren vandaag ook weer erg in trek. Gelukkig had Angelique nog een tweede fles stroop meegenomen, de enorm dikke pannenkoeken smaakte een stuk beter met een dikke laag stroop en suiker. Veel tijd om uit te buiken was er niet. Er stond voor vandaag namelijk een zware dag op het programma: de laatste dag in het weeshuis.

In het weeshuis moest nog veel gebeuren. De schommel moest worden schoongemaakt en geschilderd, de kabelbaan moest worden gemaakt én het belangrijkste van allemaal: een heerlijke pasta bolognese koken voor de kinderen. De taken moesten al tijdens het ontbijt worden verdeeld, er was namelijk iets vervelends gebeurd. Een van de twee busjes waarmee we naar het weeshuis zouden rijden stond in de file, en wel een file van zo’n anderhalf uur. De kinderen die zouden gaan klussen of nog een kaart op de post moesten doen gingen eerder met een busje richting het weeshuis. De kookploeg, bestaande uit Lotte, Dimitri en Liselot bleven samen met Enak en Angelique wachten op het tweede busje bij de Lagoon Lodge.

Ik had nog negen kaarten om op te post te doen. Op de weg naar het weeshuis reden we langs een postkantoor, en zoals dingen wel vaker anders gaan dan gepland in Ghana, was het postkantoor dicht. Haast alles vandaag leek te mislukken want ook de winkel waar we een verjaardagstaart voor Lotte zouden kopen, die morgen jarig is, was helaas gesloten. Verder ging de reis prima, iedereen begon gewend te raken aan de hobbelige wegen. In de auto waren er meerdere verhitte discussies over onder andere zwarte piet en Trump, wat wel grappig was (maar ook best vermoeiend).

De tijd in de auto vloog en we kwamen aan bij het weeshuis. Zoals altijd vlogen er tien kinderen om je nek zodra je de auto uit stapte. Het is altijd wel leuk om zo het weeshuis binnen te komen. Het eerste uurtje heb ik een beetje gespeeld en geknuffeld met de kinderen. Lotte had al het speelgoed voor onze groep kinderen in haar tas, en kwam dus een uurtje later. Toen het tweede busje aankwam gingen Lotte en ik samen met onze groep naar een lokaaltje. Alle kinderen van het weeshuis zijn bij elkaar heel erg druk, maar als ze in de groepen zitten worden ze een stuk rustiger. We begonnen met het dansen van de macarena. De kinderen hadden het dansje al snel onder de knie, het zag er heel lief uit. Daarna gingen we loomen met de kinderen. Loomen is echt hét ding in het weeshuis. Je maakt met allemaal kleine elastiekjes bijvoorbeeld een armbandje of een kettinkje. Lotte had een zakje met elastiekjes gekregen van haar tante, en zodra ze het zakje uit de tas haalde, werden alle kinderen helemaal gek. Het was moeilijk om de kinderen te laten blijven zitten, en als afleiding begon ik met het schminken van een paar kinderen. Lotte moest gaan beginnen met het koken, dus ik moest wel iets verzinnen om de kinderen rustig te houden. Bij het schminken kwamen de gekste dingen voorbij. Van huizen tot olifanten en van palmbomen tot een zelfportret van mezelf. De kinderen wisten erg goed wat ze mooi vonden en wat niet. Als iets hen niet beviel wat je had geschminkt wasten ze het er gelijk af met water.

Toen was het tijd om te lunchen. Door de kookploeg was er in de enorm primitieve keuken een heerlijke pasta bolognese bereid. Er werd in enorme pannen gekookt op een simpel vuurtje. De kinderen wisten niet hoe snel ze de spaghetti naar binnen moesten werken. Met hun handen vol propten ze de spaghetti in hun mondjes, het zag er erg leuk uit. Nadat de buikjes gevuld waren kwamen de kinderen weer aanrennen om te worden geschminkt. Ik was al redelijk moe van het schilderen van tientallen bloemen en poppetjes dus Isa kwam mij helpen. Isa schilderde hele mooie leeuwen en olifanten, mijn ‘kunstwerkjes’ werden er al snel allemaal afgewassen door de kinderen om ook zo’n leeuw of olifant te krijgen. Na een tijdje begon het dans optreden. Een groep oudere meisjes en jongens uit het weeshuis die enorm goed kunnen dansen hadden hun speciale kleding aangetrokken. Zo’n vijf jongens trommelden en de kinderen dansten een typische Afrikaanse dans. Er zaten ook wat pasjes bij die wij een week eerder hadden geleerd, maar vergeleken met de kinderen lijken wij wel een stel stijve harken.

Het plan was eigenlijk om redelijk vroeg weg te gaan uit het weeshuis, zodat we vroeg genoeg terug waren voor de Champions League finale. Enak gaf ons echter de mogelijkheid om te kiezen tussen de finale of langer met de kinderen te zijn. Voor mij was de keuze snel gemaakt, ik ben toch al niet zo’n voetbalfan. Iedereen bleef op het weeshuis, behalve Enak en Angelique, die toch wel heel graag die finale wilden zien. Het uurtje vloog voorbij. De kabelbaan werd gemaakt en de kinderen waren enorm enthousiast. Ze hadden al een jaar niet kunnen spelen op de kabelbaan, en nu was die eindelijk gemaakt! Alle kinderen klommen op de twee huisjes, die we donderdag hadden opgeknapt en geschilderd. Ik kon het bijna niet aanzien, de twee huisjes leken het bijna te vergeven onder de tientallen kinderen. Gelukkig bleven de huisjes staan en ging verder ook alles goed met de kabelbaan.

Toen was het dan echt tijd om afscheid te nemen. Telkens vroegen de kinderen wanneer je weer terug kwam. Are you coming next friday? Or maybe monday? Het was niet leuk om te zeggen dat je waarschijnlijk nooit meer terug zou komen. De kinderen liepen verdrietig terug naar de twee busjes. We dachten dat we de ergste tranen wel hadden gehad maar bij de busjes begon pas echt het hysterische gehuil. Alle kinderen huilden en het klonk natuurlijk niet echt heel leuk. Het was best gek om bij het weeshuis weg te rijden. Alle kinderen zal je hoogstwaarschijnlijk nooit meer van je leven zien.

Aangekomen bij de Lagoon Lodge was de tweede helft van de finale pas net begonnen. Na een kwartiertje stond er een heerlijk bord met frietjes, rijst en kip voor ons klaar. De wedstrijd was enorm spannend. Uiteindelijk won Real Madrid van Atletico Madrid in de laatste penalty. Morgen is de eerste (en laatste) dag dat we kunnen ‘uitslapen’, het ontbijt is pas om half tien. Ik ga nu nog even weerwolven en daarna snel slapen. De dag was heel vermoeiend, maar wel ontzettend leuk.

Veel groetjes,
Uma